Blog

Dit ben ik nu:

Ben ik thuis of in het ziekenhuis? Vanaf je eerste adem ben je hier thuis bij ons!

Wie zorgen er voor mij? Mama, papa en jouw grote broer. Ook de vroedvrouw komt elke dag langs om jou te meten, te wegen en om te kijken of alles goed gaat met baby en mama.

Hoe gaat het met mama? Omdat het zo een vlotte bevalling is voelt mama zich eigenlijk al snel heel goed. Ze heeft veel energie die eerste dagen.

Drink ik uit de borst of een fles? Je krijgt borstvoeding

Hoe vaak drink ik? De eerste dagen wil je bijna continue aan de borst. Dicht bij mama zijn stelt je duidelijk gerust en je kan zo heerlijk in slaap vallen aan de borst. Na enkele dagen drink je om de 2 à 3 uur.

Sabbel ik op een speentje of gebruik ik mijn duim? Geen van beiden. Je ligt graag aan de borst, maar je sabbelt ook op de vingers van je grote broer, dat is een heel schattig zicht. Een speentje vind je maar niets

Waar slaap ik het liefst? De eerste dagen in je babynestje tussen mama en papa in het bed. Na een paar dagen lig je naast mama in de co-sleeper. Maar soms val je samen met mama in slaap aan de borst.

Hoeveel slaap ik? Toch zeker 18u per dag.

Hoe vaak wordt ik ’s nachts wakker? Voorlopig wel 5 tot 6 keer. Mama en papa krijgen dus niet zoveel slaap. Je wordt om de 2 uur wakker om te drinken en daarna val je niet meteen in slaap.

Huil ik veel? Je huilt eigenlijk niet zoveel. Enkel wanneer je honger hebt of wanneer je last hebt van krampjes. Je hebt graag zoveel mogelijk fysiek contact en warmte en je vindt het maar niets zo alleen in je wiegje. Daarom lig je graag bij papa en zit je veel bij mama in de draagdoek, lekker warm en lief!

Ben ik al in bad geweest? Je bent erin geboren 😊 Pasgeborenen hebben een heel droog huidje, daarom krijg je pas op het einde van de eerste week jouw eerste badje.

Hoe vond ik dat? Eerst schrok je een beetje, maar daarna werd je helemaal zen en genoot.

Ben ik al gegroeid? Door de corona crisis hebben we je nog niet laten meten, maar je komt wel bij in gewicht.

Hoeveel weeg ik nu? 3,230kg

Wat voor temperament heb ik? Dat is nu nog moeilijk te zeggen. We vinden je vooral heel lief, je kan zo lang en diep in onze ogen kijken. Als je niet snel genoeg de borst krijgt laat je wel heel goed van je horen, en dan ben je best gulzig.

Deze post schrijven we samen en dus in het Engels

The birth of a child brings along an explosion of emotions for the new parents. Welcoming a new member of the family is wonderful, beautiful and intimate. This is the start of a new path and even though we experience the happiest moments of our lives, we also feel a strong grief and sadness for those who are no longer with us to share this experience. Becoming a parent, even for the second time, means that we strongly reflect about parenthood, and the relationship we have or had with our own parents. Missing mom and dad, Nino senior & Zet, can be extra hard at times like these. The knowledge that our children will never meet their grandma and grandpa, that their paths will never cross, can be hard to bear. We daydream about how we would have shared the news, what their reaction would have been like, what the expressions on their faces would have looked like. We wonder…

Would they have still lived in The States? Would they have returned to Belgium for their retirement? We fantasize about how Nino senior would run around with Neo in a yard somewhere. How Zet, as loving as she was, would cherish every moment with her grandkids. Again, we wonder.

At times like these we hope there is still something ‘out there’. That Nino&Zet can see us and the kids somehow. But whatever is or is not, we know that we will never cease to keep the memories alive and share every last sparkle of love that Nino and Zet brought into this world with our own offspring.

We miss all great grandparents that are no longer with us.

Deze is geschreven voor ons bomma

As the world around me stopped spinning, and as my thoughts could be with you and only you, my sweat grandma, that is where I found a place in which – among all the horrible pain of seeing you fade away – I felt love and appreciation for having you in my life, every step of the way.

I searched your confirmation in everything I did, every decision I made and every step I took. It must be at least a dozen times a day that I still want to grab my phone and call you, knock on your door and step in, hug you, talk to you. You are still here Bomma, In the things I write, in the things I think, in everything I do. I will never let that go..

Love and pain go hand in hand, and I realized once more that even in all its hardness, life is still amazingly beautiful. We only truly live because we feel, because we love and are loved.

I wish you were here to hold our newborn daughter Léa in your arms and to caress Neo. Once again, you would have been the proudest person in the face of the earth. And I hope that somehow, somewhere, you still are.

Eén van de meest gestelde vragen na de geboorte van een kleintje is ongetwijfeld “en hoe is de bevalling verlopen?”. Misschien denken sommigen daar anders over, maar ik vind het fijn om over die ervaring te vertellen. Ik weet niet of dit bij andere kersverse ouders ook zo is, maar wij spelen de figuurlijke ‘film’ van de bevalling meerdere keren opnieuw af in ons hoofd. Dat was bij de bevalling van Neo niet anders. Léa is nu 3 dagen oud en we hebben de afgelopen uren al veel teruggedacht aan het hele proces, misschien is dat zo omdat alles nu nog heel helder in ons hoofd zit. Na verloop van tijd vervaagt alles een beetje. Is het niet gek hoe je enkele weken na je bevalling niet meer kan beschrijven ‘hoe dat nu precies voelde…’. Daar zal wel een goede reden voor zijn 😉 ! Zo een kindje op de wereld zetten is dan ook niet niets, vlotte bevalling of niet, het is intens en heftig. Een hele ervaring dus, en we willen het hier graag met jullie delen.

Nog een weekje moederschapsrust? Not…

Vrijdag 3 april is het mijn laatste werkdag. Rond de middag ben ik klaar met de taakjes die ik nog wou afronden en ik stuur de laatste mails uit. Ik vraag me af of ik ook nu weer vroeger zal bevallen. Neo had me immers geen weekje moederschapsrust meer gegund, want hij is geboren óp mijn laatste werkdag. Ik herinner me nog van de eerste keer dat ik het zelfs wat jammer vond toen mijn water brak, ik had uitgekeken naar een weekje complete rust en focus op de baby die komen zou.

We besluiten ook deze keer het zekere voor het onzekere te nemen en testen het bevalling bad al eens uit, de waterslag moet boven aangesloten worden om het bad met warm water te kunnen laten vol lopen. Het is best wel een hele installatie en we beslissen wijselijk het bad gewoon opgeblazen te laten zodat we het alleen nog in onze woonkamer moeten zetten als het eenmaal zover is. Neo vindt dat bad alvast geweldig, er staan tekeningen op en het zal later dan ook dienen als een zwembadje voor in de tuin. We oefenen samen de bevallingsposes uit en ik krijg al een massage aan de onderrug, net zoals we dat hadden geobserveerd in de bevallingsfilmpjes.

Zaterdag 4 april, nu ik niet meer moet werken heeft die nestdrang zich vertienvoudigd. Voor de mensen die mij niet goed kennen: het is echt niet normaal dat ik 2x op een week tijd de badkamer kuis… Ik beslis zaterdag namiddag, op 38,5 weken zwangerschap, om ons terras te beginnen schuren. Tot… mijn water breekt. Zo rond 16u30 in de namiddag.

Ik breng de vroedvrouw op de hoogte en we spreken af dat ik zal terugbellen wanneer er sterkere weeën opkomen. Een half uurtje later voel ik nog steeds niets, we maken avondeten en kruipen nog even met z’n drieën in de zetel voor een Disney film. Rond 19u30 beginnen de eerste voelbare weeën, op dat moment nog heel ‘manageble’. De vroedvrouw weet uit ervaring dat het soms sneller vlot wanneer de andere kindjes in bed liggen en de rust is weergekeerd. En inderdaad, eens we Neo in bed leggen gaat het plots snel vooruit. De weeën komen veel korter na elkaar en worden steeds heviger. Nino laat het bad vol lopen. Om 21u40 zat er nog maar iets meer dan twee minuten tussen elke wee en ik was heel blij toen de vroedvrouw aanbelde.

In bad

Al vier centimeter opening. Hup, het bad in. Ik voel mijn hele lichaam meteen ontspannen in die gewichtloosheid, zalig! Tot de volgende wee daar is natuurlijk, dan is het weer hard werken. Vanaf dit moment ben ik in “the zone”. Ik hang met mijn armen over de rand van het bad rond Nino’s nek en hij helpt me door alles heen. Ik herinner me ook flarden uit de boeken die ik las, dat heeft dan toch iets uitgehaald. Ik pas de ‘ja’ techniek toe, alles over je heen laten komen en aanvaarden wat er komen zal: telkens wanneer een nieuwe wee zich aankondigt denk ik met heel mijn lichaam JAAA! In plaats van “ooh neen daar is er nog eentje”. Het grote verschil met mijn eerste bevalling is dat ik nu alles veel beter voel en begrijp. Ik voel dat elke golf van pijn me dichter bij het einddoel brengt, ik voel dat de baby zich positioneert verder en verder zakt. Maar ooh jee wat is het hevig. Ik kijk af en toe eens naar de klok en schrik dat er alweer een half uur voorbij is. Rond 11 uur vraagt de vroedvrouw zich luidop af of het kindje voor of na middernacht zou komen. Ze belt haar collega op en zegt dat die zich nu wel aan naar hier mag beginnen haasten. Ik kan niet geloven dat het binnen een uurtje al zover zou kunnen zijn, het geeft me de moed en kracht om nog harder op de baby te focussen en me te openen voor wat komen zal.

40 minuten later neemt het oerinstinct het over en kan ik niets anders dan beginnen persen. De vroedvrouw kijkt nog even na en bevestigt dat ik mag doen wat mijn lichaam aangeeft te doen. Ik begin te persen. Om enkele minuten voor twaalf duw ik een laatste keer. Ik zit op mijn hurken in het water, zie het hoofdje verschijnen, en pak Léa zelf aan. We kunnen het niet geloven hoe snel dat ging. En ja… daar is ze dan. Ze komt thuis voor middernacht 😊 En wat een magisch gevoel…

De vrije geboorte

De Corana crisis is voor ons dus voor één ding alvast goed geweest. Het heeft ons over de streep getrokken om ons gevoel te volgen en voor een thuisbevalling te gaan. We hebben er heel intens naar toegeleefd en we hebben het nog veel intenser beleefd. We zouden zo opnieuw dezelfde keuze maken. De twee geweldige dames die ons hebben bijgestaan in het proces hebben er mee voor gezorgd dat dit zo een intieme ervaring was. Ze voelden gauw zelf aan dat ze ons onze gang konden laten gaan, dat we het vertrouwen hadden in onszelf. Op de juiste momenten waren ze er dan telkens om even bij te springen, te helpen met de ademhaling en de nodige checks te doen bij de baby en mezelf. Zo zie je maar, ongeacht waar je bevalt, een geboorte is iets natuurlijks, het is en zou iets ‘vrij’ moeten zijn en dat was het voor ons helemaal.

Boekentip:

Ik las het boek Vrije Geboorte van Anna Myrthe Korteberg en werd lid van de gesloten facebookgroep met dezelfde naam. In de dagen voor de bevalling kwam ik op die manier in contact met Anna Myrthe zelf en verschillende zwangere vrouwen via Zoom meetings waarin we spraken over de corona tijden en hoe dat een impact heeft op het zwanger zijn en bevallen.

Het boek leest als een trein, bevat getuigenissen, bevallingsverhalen en robuste, op onderzoek gebaseerde informatie. Je leert echt begrijpen wat er gebeurt tijdens de bevalling en vooral hoe onze maatschappij vaak uitgaat van angst en risico’s wat leidt tot het onnodig medicaliseren van het geboorteproces. Hoewel bijzonder interessant, had ik tijdens het lezen soms een ‘huh?’ gevoel, zeker wanneer het ging over pijnloos bevallen, orgasmic births en lotusgeboortes (waarbij de navelstreng en placenta enkele dagen aan de baby blijven vastzitten). En toch vond ik ook dat best wel boeiend. Ik had het helemaal niet verwacht maar tijdens de bevalling dacht ik vaak terug aan dit boek, alle bevallingsverhalen, en tot wat vrouwen in staat zijn. Het heeft me dus echt geholpen en je kiest uiteindelijk zelf wat je ervan meeneemt voor als het eenmaal zover is om zelf te gaan bevallen.

De meeste zwangerschapsboeken richten zich tot de vrouw. Maar ook de toekomstige papa’s hebben hun noden. The Expectant father is één van de weinige boeken die papa’s begeleiden en informeren over wat er gebeurt bij zijn partner, hoe de baby groeit, welke gevoelens hij daar zelf bij kan ervaren en hoe je als man maximaal deel kan uitmaken van de zwangerschap, bevalling en de periode daarna. Amerikaanse auteurs schreven dit boek uiteraard in een Amerikaanse context, waar een medische bevalling de norm is en waar de kostprijs van een bevalling al wel eens kan oplopen tot 17 000 dollar. Over ‘vrije’ geboorte komt er dus weinig aan bod, maar het is leuk geschreven en bevat echt wel veel nuttige informatie.

Samen met Neo keken we naar enkele video’s van thuisbevallingen (ik zocht er wel de milde video’s uit, choqueren willen we nu ook weer niet…). Ik sta ervan verstelt hoe geïnteresseerd Neo is en hoe extatisch hij reageert telkens hij de babytjes ziet geboren worden. We doen zelfs de oergeluiden na die de mama’s maken en we beginnen te schaterlachen. En zo, op minder dan een dag tijd voel ik de rust opnieuw over me heen komen. Coronatijden of niet, ik ben er klaar voor en weet dat alles goed komt.

We hebben in de afgelopen week alles voorbereid voor de bevalling, we spraken lang en grondig met onze vroedvrouw, we hebben het bevallingsbadje en alle andere benodigdheden in huis gehaald. Het bedje staat klaar. We zijn klaar. Bring it on, baby!

Ik voel me al een paar dagen rusteloos, slaap slecht, verhoogde bloeddruk. Die crisis doet meer met me dan ik zou verwachten. Niet alleen valt het telewerken met een kleuter in huis me zwaar en zie ik een belangrijke deadline voor mijn doctoraat in het water vallen, dit is ook gewoon niet hoe we ons de laatste weken van de zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd hadden voorgesteld. Onze naasten kunnen de buik niet meer zien groeien (en skype is toch niet hetzelfde…). Opa zei me een tijd geleden dat hij de baby graag zou voelen stampen. Ook dat gaat nu niet meer lukken. De grootouders, meter, peter, metie, tantes, nonkels, vrienden en vriendinnen zullen de baby niet kunnen vasthouden eens ze geboren is. Dat magische eerste moment wanneer een pasgeborene wordt bewonderd, bestudeerd van kop tot teen, gekust en geknuffeld door de mensen die wij graag zien, zal er niet komen. In de plaats daarvan spreekt men nu over lockdown baby’s en raambezoek…

Nino en ik kruipen dicht bij elkaar in bed en besluiten dat het welletjes is geweest met het stressen, dat is niet goed voor de baby. Een crisis is nooit fijn. Het brengt stress en bezorgdheid met zich mee. Maar “never waiste a good crisis’, toch? Dit is een unieke kans om met ons gezin nog dichter naar elkaar toe te groeien. Te ontdekken wat echt belangrijk is in het leven. Te beseffen hoe snel en gehaast het dagelijkse leven is, en te genieten van het feit dat we even op de rem moeten gaan staan. Misschien staan we net ‘dankzij’ deze crisis voor een prachtige ervaring, een thuisbevalling, een heuse ‘familie’ bevalling met ons zoontje erbij. Een ervaring die we misschien anders niet zouden hebben. Nino en ik knuffelen elkaar, we knuffelen mijn buik. Dit is wat écht telt. Ik voel me verbonden met alle toekomstige mama’s en papa’s die nu hetzelfde meemaken. Ik voel de angst wegebben en weer plaats maken voor positiviteit en vertrouwen.

Het dringt plots extra hard door, daar is het dan dat typische stress-momentje op het einde van een zwangerschap: ja… binnen dit en drie weken is het zover, dan kunnen we ons meisje in ons gezin verwelkomen. We kijken er enorm naar uit, maar is die tijd niet plots bijzonder snel gevlogen? Het lijkt wel gisteren toen ik het heugelijke nieuws aan Nino bekend maakte. Het was tijdens onze surftrip in Cantabria. Plots voelde ik het, ik ben zwanger! Een maand eerder beslisten we om stilletjes aan voor een tweede kindje te zullen gaan. Ik had dus een test meegenomen, en inderdaad we hadden al prijs. Met alcoholstift nam ik een t-shirt van Neo en schreef op de achterkant: “I am going to be a big brother”.

En nu hebben we nog maar drie weken te gaan, of twee, of misschien is het nog maar een week, HELP! Als een gek begin ik nu plots to do lijstjes te maken: die co-sleeper moet nog in elkaar geschroefd, de eerste kleertjes moeten worden klaargelegd, alles moet gepoetst worden (ook de dingen die ik nog nooit heb gepoetst), ik wil een net nest. Ocharme Nino… hij krijgt het nu zwaar te verduren 😊

Ook voor Neo wordt het concreter, volgende week viert hij zijn derde verjaardag en we merken een grote sprong in zijn ontwikkeling. We voeren echte gesprekken nu, we praten over de baby, over hoe ze nu nog in de buik zit: kijk en voel maar! Want ze zit amper stil. Neo’s kleine handjes bewegen over mijn buik. Hij kijkt even verrast op als hij het één of het andere uitsteeksel voelt, een voet misschien? Een knie, elleboog of handje? “Voel maar, lieverd” zeg ik. “Dit is je zusje”. Neo is erg zorgzaam met mij. Plots wil hij na het douchen mijn haren kammen. Mijn onderrug masseren en de gróte buik insmeren, “dat mogen we niet vergeten, toch mama?”

Gisteren voor het slapengaan begon hij te vertellen over zijn nieuwe slaapkamer. “Zusje gaat hier ook slapen hé: daar zo. En is dat dan in een hééél klein bedje?”

Hoewel we er enorm naar uitkijken om Léa te verwelkomen in ons gezinnetje, moeten we toegeven dat het virus ons niet onberoerd laat. Nino, die het normaal niet zo nauw neemt met de actualiteit volgt dit nieuws al enkele weken op de voet, eerst het nieuws uit China, maar daarna ook de YouTube vloggers en medische experten die online hun bezorgdheid uiten. Is dat nu overdreven? vraag ik me af. Waarom horen we die experten niet bij ons in het nieuws? Waarom doet men in België alsof er niets aan de hand is en alsof de kans klein is dat het virus ook hier zal opduiken? Als dit ‘maar’ een griep is, hoe komt het dan dat het virus een land als China in de greep heeft en dat er jonge mensen, artsen en zorgverleners sterven? Met wat vertraging komt het alarmerende nieuws in ons land eindelijk op gang, het virus verspreid zich, wordt een pandemie, en plots schieten we wakker. Afstand, handen wassen, ‘lockdown’…

Op 12 maart (35weken) had ik nog een belangrijke check-up bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Eerder die dag belde ik naar het secretariaat van de dienst gynaecologie. Ik vroeg hen of het wel een goed idee was de afspraak te laten doorgaan (inmiddels werden al mijn andere face-to-face afspraken zoals de tandarts, pedicure, huisarts, … al afgezegd). De vrouw aan de andere kant van de lijn begreep niet waarover ik het had? Ze vraagt me waarom dat een probleem zou zijn. “Het is toch belangrijk dat je de zwangerschap laat opvolgen?”

Dan maar naar de afspraak. We kwamen toe via een doorschuifsysteem in de wachtkamers, overal waarschuwingen, mensen in pak, mondmaskers en handschoenen. Nino en ik keken naar elkaar, is dit nu wel de beste plek voor ons, een ziekenhuis? Willen we hier bevallen binnen enkele weken? Wanneer de crisis piekt? Daar was de twijfel…

Nog voor er sprake was van een ‘corona crisis’ hebben we vaak bewust over de bevalling nagedacht. Hoe willen we het aanpakken? We denken terug aan de geboorte van Neo. Een prachtige ervaring waarin in mijn herinnering niet de pijn, maar de kracht centraal staat. De bevalling verliep toen vlot. Het was heftig (dat is een undertatement), maar alles vlotte snel. Ik nam geen pijnbestrijding. Ik stond geen seconde stil; hinkend van het ene been op het andere, of hangend rond Nino’s nek. Ik zat in een flow, ik keek niet naar de tijd, of ik telde geen centimeters opening. En toen kwam de arts binnen. Plots mocht ik niet meer rechtstaan, niet meer op handen en knieën zitten. Ik moest en ik zou gaan persen op mijn rug. Dat heb ik dan ook gedaan, een beetje onderdanig maar ik ging er vanuit dat dat nu eenmaal moest. Maar het vlotte niet meer zo goed, de laatste fase heeft in vergelijking met de rest erg lang geduurd.

Terug naar 12 maart dus, een routine controle in het ziekenhuis. Onderweg naar huis keken Nino en ik elkaar aan, en eigenlijk beslisten we het al op dat ogenblik. Als er geen medische noodzaak is gaan we niet in het ziekenhuis bevallen, hij voelt er zich niet goed bij, ik voel me er niet goed bij. En wat zouden we met Neo doen? Er is geen kraambezoek toegelaten, opvang buiten de gezinsbubbel is niet toegestaan. Gelet op hoe de geboorte van Neo verliep, past een thuisbevalling ons dan niet beter?

Neo zou Neo heten, daar waren we al heel snel uit.

Maar nu verloopt het kiezen niet van een leien dakje. Zowel mama als papa hebben wel voorkeuren, maar zijn dan weer niet 100% overtuigd van elkaars suggesties. We willen een korte naam, niet te vaak voorkomend, het moet passen met ‘Mazzaro’ en uiteraard ook met Neo. Lijsten en lijsten worden afgezocht, er wordt gretig heen en weer geswiped op een tinder achtige app voor kinder namen, swipe, swipe, swipe. Niets… pff.

Half februari al, nu is het echt wel tijd om de stickers voor de doopsuikeralternatieven te bestellen. We besluiten om ons thema op de stickers te drukken zonder naam, misschien beslissen we wel als de baby geboren is.

Tot… Neo met een oplossing komt. Heel duidelijk spreekt hij zijn voorkeur voor de naam Léa uit. We worden verliefd op de naam, dankje wel grote broer!!!

Wat zijn wij toch met ons gat in de boter gevallen wat onze vrienden betreft. Het is zo bijzonder om de geboorte van een kindje te kunnen vastleggen met behulp van de creativiteit van mensen die we graag zien. Daarom wil ik jullie in het bijzonder bedanken:

Inez Maes, wij zijn al bijna 15 jaar dikke vriendjes en Inez was erbij op vakantie toen ik ontdekte dat ik opnieuw zwanger was 😊 deze topper is een fantastische artieste en schilderde niet alleen mijn buik met henna, maar maakte ook het ontwerp voor het geboortekaartje.

Charlotte Van Der Planken, zaakvoerder van Studiobam, de coolste onderneemster die ik ken, creatief en inspirerend en dan ook nog eens de persoon waar ik altijd op kan rekenen in gelukkige en minder gelukkige tijden. Samen hebben wij al wat watertjes doorzwommen. Charlotte ontwierp het geboortekaartje en kan dat als geen ander.