Eén van de meest gestelde vragen na de geboorte van een kleintje is ongetwijfeld “en hoe is de bevalling verlopen?”. Misschien denken sommigen daar anders over, maar ik vind het fijn om over die ervaring te vertellen. Ik weet niet of dit bij andere kersverse ouders ook zo is, maar wij spelen de figuurlijke ‘film’ van de bevalling meerdere keren opnieuw af in ons hoofd. Dat was bij de bevalling van Neo niet anders. Léa is nu 3 dagen oud en we hebben de afgelopen uren al veel teruggedacht aan het hele proces, misschien is dat zo omdat alles nu nog heel helder in ons hoofd zit. Na verloop van tijd vervaagt alles een beetje. Is het niet gek hoe je enkele weken na je bevalling niet meer kan beschrijven ‘hoe dat nu precies voelde…’. Daar zal wel een goede reden voor zijn 😉 ! Zo een kindje op de wereld zetten is dan ook niet niets, vlotte bevalling of niet, het is intens en heftig. Een hele ervaring dus, en we willen het hier graag met jullie delen.
Nog een weekje moederschapsrust? Not…
Vrijdag 3 april is het mijn laatste werkdag. Rond de middag ben ik klaar met de taakjes die ik nog wou afronden en ik stuur de laatste mails uit. Ik vraag me af of ik ook nu weer vroeger zal bevallen. Neo had me immers geen weekje moederschapsrust meer gegund, want hij is geboren óp mijn laatste werkdag. Ik herinner me nog van de eerste keer dat ik het zelfs wat jammer vond toen mijn water brak, ik had uitgekeken naar een weekje complete rust en focus op de baby die komen zou.
We besluiten ook deze keer het zekere voor het onzekere te nemen en testen het bevalling bad al eens uit, de waterslag moet boven aangesloten worden om het bad met warm water te kunnen laten vol lopen. Het is best wel een hele installatie en we beslissen wijselijk het bad gewoon opgeblazen te laten zodat we het alleen nog in onze woonkamer moeten zetten als het eenmaal zover is. Neo vindt dat bad alvast geweldig, er staan tekeningen op en het zal later dan ook dienen als een zwembadje voor in de tuin. We oefenen samen de bevallingsposes uit en ik krijg al een massage aan de onderrug, net zoals we dat hadden geobserveerd in de bevallingsfilmpjes.
Zaterdag 4 april, nu ik niet meer moet werken heeft die nestdrang zich vertienvoudigd. Voor de mensen die mij niet goed kennen: het is echt niet normaal dat ik 2x op een week tijd de badkamer kuis… Ik beslis zaterdag namiddag, op 38,5 weken zwangerschap, om ons terras te beginnen schuren. Tot… mijn water breekt. Zo rond 16u30 in de namiddag.
Ik breng de vroedvrouw op de hoogte en we spreken af dat ik zal terugbellen wanneer er sterkere weeën opkomen. Een half uurtje later voel ik nog steeds niets, we maken avondeten en kruipen nog even met z’n drieën in de zetel voor een Disney film. Rond 19u30 beginnen de eerste voelbare weeën, op dat moment nog heel ‘manageble’. De vroedvrouw weet uit ervaring dat het soms sneller vlot wanneer de andere kindjes in bed liggen en de rust is weergekeerd. En inderdaad, eens we Neo in bed leggen gaat het plots snel vooruit. De weeën komen veel korter na elkaar en worden steeds heviger. Nino laat het bad vol lopen. Om 21u40 zat er nog maar iets meer dan twee minuten tussen elke wee en ik was heel blij toen de vroedvrouw aanbelde.
In bad
Al vier centimeter opening. Hup, het bad in. Ik voel mijn hele lichaam meteen ontspannen in die gewichtloosheid, zalig! Tot de volgende wee daar is natuurlijk, dan is het weer hard werken. Vanaf dit moment ben ik in “the zone”. Ik hang met mijn armen over de rand van het bad rond Nino’s nek en hij helpt me door alles heen. Ik herinner me ook flarden uit de boeken die ik las, dat heeft dan toch iets uitgehaald. Ik pas de ‘ja’ techniek toe, alles over je heen laten komen en aanvaarden wat er komen zal: telkens wanneer een nieuwe wee zich aankondigt denk ik met heel mijn lichaam JAAA! In plaats van “ooh neen daar is er nog eentje”. Het grote verschil met mijn eerste bevalling is dat ik nu alles veel beter voel en begrijp. Ik voel dat elke golf van pijn me dichter bij het einddoel brengt, ik voel dat de baby zich positioneert verder en verder zakt. Maar ooh jee wat is het hevig. Ik kijk af en toe eens naar de klok en schrik dat er alweer een half uur voorbij is. Rond 11 uur vraagt de vroedvrouw zich luidop af of het kindje voor of na middernacht zou komen. Ze belt haar collega op en zegt dat die zich nu wel aan naar hier mag beginnen haasten. Ik kan niet geloven dat het binnen een uurtje al zover zou kunnen zijn, het geeft me de moed en kracht om nog harder op de baby te focussen en me te openen voor wat komen zal.
40 minuten later neemt het oerinstinct het over en kan ik niets anders dan beginnen persen. De vroedvrouw kijkt nog even na en bevestigt dat ik mag doen wat mijn lichaam aangeeft te doen. Ik begin te persen. Om enkele minuten voor twaalf duw ik een laatste keer. Ik zit op mijn hurken in het water, zie het hoofdje verschijnen, en pak Léa zelf aan. We kunnen het niet geloven hoe snel dat ging. En ja… daar is ze dan. Ze komt thuis voor middernacht 😊 En wat een magisch gevoel…
De vrije geboorte
De Corana crisis is voor ons dus voor één ding alvast goed geweest. Het heeft ons over de streep getrokken om ons gevoel te volgen en voor een thuisbevalling te gaan. We hebben er heel intens naar toegeleefd en we hebben het nog veel intenser beleefd. We zouden zo opnieuw dezelfde keuze maken. De twee geweldige dames die ons hebben bijgestaan in het proces hebben er mee voor gezorgd dat dit zo een intieme ervaring was. Ze voelden gauw zelf aan dat ze ons onze gang konden laten gaan, dat we het vertrouwen hadden in onszelf. Op de juiste momenten waren ze er dan telkens om even bij te springen, te helpen met de ademhaling en de nodige checks te doen bij de baby en mezelf. Zo zie je maar, ongeacht waar je bevalt, een geboorte is iets natuurlijks, het is en zou iets ‘vrij’ moeten zijn en dat was het voor ons helemaal.
Boekentip:
Ik las het boek Vrije Geboorte van Anna Myrthe Korteberg en werd lid van de gesloten facebookgroep met dezelfde naam. In de dagen voor de bevalling kwam ik op die manier in contact met Anna Myrthe zelf en verschillende zwangere vrouwen via Zoom meetings waarin we spraken over de corona tijden en hoe dat een impact heeft op het zwanger zijn en bevallen.
Het boek leest als een trein, bevat getuigenissen, bevallingsverhalen en robuste, op onderzoek gebaseerde informatie. Je leert echt begrijpen wat er gebeurt tijdens de bevalling en vooral hoe onze maatschappij vaak uitgaat van angst en risico’s wat leidt tot het onnodig medicaliseren van het geboorteproces. Hoewel bijzonder interessant, had ik tijdens het lezen soms een ‘huh?’ gevoel, zeker wanneer het ging over pijnloos bevallen, orgasmic births en lotusgeboortes (waarbij de navelstreng en placenta enkele dagen aan de baby blijven vastzitten). En toch vond ik ook dat best wel boeiend. Ik had het helemaal niet verwacht maar tijdens de bevalling dacht ik vaak terug aan dit boek, alle bevallingsverhalen, en tot wat vrouwen in staat zijn. Het heeft me dus echt geholpen en je kiest uiteindelijk zelf wat je ervan meeneemt voor als het eenmaal zover is om zelf te gaan bevallen.
De meeste zwangerschapsboeken richten zich tot de vrouw. Maar ook de toekomstige papa’s hebben hun noden. The Expectant father is één van de weinige boeken die papa’s begeleiden en informeren over wat er gebeurt bij zijn partner, hoe de baby groeit, welke gevoelens hij daar zelf bij kan ervaren en hoe je als man maximaal deel kan uitmaken van de zwangerschap, bevalling en de periode daarna. Amerikaanse auteurs schreven dit boek uiteraard in een Amerikaanse context, waar een medische bevalling de norm is en waar de kostprijs van een bevalling al wel eens kan oplopen tot 17 000 dollar. Over ‘vrije’ geboorte komt er dus weinig aan bod, maar het is leuk geschreven en bevat echt wel veel nuttige informatie.