Hoewel we er enorm naar uitkijken om Léa te verwelkomen in ons gezinnetje, moeten we toegeven dat het virus ons niet onberoerd laat. Nino, die het normaal niet zo nauw neemt met de actualiteit volgt dit nieuws al enkele weken op de voet, eerst het nieuws uit China, maar daarna ook de YouTube vloggers en medische experten die online hun bezorgdheid uiten. Is dat nu overdreven? vraag ik me af. Waarom horen we die experten niet bij ons in het nieuws? Waarom doet men in België alsof er niets aan de hand is en alsof de kans klein is dat het virus ook hier zal opduiken? Als dit ‘maar’ een griep is, hoe komt het dan dat het virus een land als China in de greep heeft en dat er jonge mensen, artsen en zorgverleners sterven? Met wat vertraging komt het alarmerende nieuws in ons land eindelijk op gang, het virus verspreid zich, wordt een pandemie, en plots schieten we wakker. Afstand, handen wassen, ‘lockdown’…
Op 12 maart (35weken) had ik nog een belangrijke check-up bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Eerder die dag belde ik naar het secretariaat van de dienst gynaecologie. Ik vroeg hen of het wel een goed idee was de afspraak te laten doorgaan (inmiddels werden al mijn andere face-to-face afspraken zoals de tandarts, pedicure, huisarts, … al afgezegd). De vrouw aan de andere kant van de lijn begreep niet waarover ik het had? Ze vraagt me waarom dat een probleem zou zijn. “Het is toch belangrijk dat je de zwangerschap laat opvolgen?”
Dan maar naar de afspraak. We kwamen toe via een doorschuifsysteem in de wachtkamers, overal waarschuwingen, mensen in pak, mondmaskers en handschoenen. Nino en ik keken naar elkaar, is dit nu wel de beste plek voor ons, een ziekenhuis? Willen we hier bevallen binnen enkele weken? Wanneer de crisis piekt? Daar was de twijfel…
Nog voor er sprake was van een ‘corona crisis’ hebben we vaak bewust over de bevalling nagedacht. Hoe willen we het aanpakken? We denken terug aan de geboorte van Neo. Een prachtige ervaring waarin in mijn herinnering niet de pijn, maar de kracht centraal staat. De bevalling verliep toen vlot. Het was heftig (dat is een undertatement), maar alles vlotte snel. Ik nam geen pijnbestrijding. Ik stond geen seconde stil; hinkend van het ene been op het andere, of hangend rond Nino’s nek. Ik zat in een flow, ik keek niet naar de tijd, of ik telde geen centimeters opening. En toen kwam de arts binnen. Plots mocht ik niet meer rechtstaan, niet meer op handen en knieën zitten. Ik moest en ik zou gaan persen op mijn rug. Dat heb ik dan ook gedaan, een beetje onderdanig maar ik ging er vanuit dat dat nu eenmaal moest. Maar het vlotte niet meer zo goed, de laatste fase heeft in vergelijking met de rest erg lang geduurd.
Terug naar 12 maart dus, een routine controle in het ziekenhuis. Onderweg naar huis keken Nino en ik elkaar aan, en eigenlijk beslisten we het al op dat ogenblik. Als er geen medische noodzaak is gaan we niet in het ziekenhuis bevallen, hij voelt er zich niet goed bij, ik voel me er niet goed bij. En wat zouden we met Neo doen? Er is geen kraambezoek toegelaten, opvang buiten de gezinsbubbel is niet toegestaan. Gelet op hoe de geboorte van Neo verliep, past een thuisbevalling ons dan niet beter?