Ik voel me al een paar dagen rusteloos, slaap slecht, verhoogde bloeddruk. Die crisis doet meer met me dan ik zou verwachten. Niet alleen valt het telewerken met een kleuter in huis me zwaar en zie ik een belangrijke deadline voor mijn doctoraat in het water vallen, dit is ook gewoon niet hoe we ons de laatste weken van de zwangerschap, de bevalling en de kraamtijd hadden voorgesteld. Onze naasten kunnen de buik niet meer zien groeien (en skype is toch niet hetzelfde…). Opa zei me een tijd geleden dat hij de baby graag zou voelen stampen. Ook dat gaat nu niet meer lukken. De grootouders, meter, peter, metie, tantes, nonkels, vrienden en vriendinnen zullen de baby niet kunnen vasthouden eens ze geboren is. Dat magische eerste moment wanneer een pasgeborene wordt bewonderd, bestudeerd van kop tot teen, gekust en geknuffeld door de mensen die wij graag zien, zal er niet komen. In de plaats daarvan spreekt men nu over lockdown baby’s en raambezoek…
Nino en ik kruipen dicht bij elkaar in bed en besluiten dat het welletjes is geweest met het stressen, dat is niet goed voor de baby. Een crisis is nooit fijn. Het brengt stress en bezorgdheid met zich mee. Maar “never waiste a good crisis’, toch? Dit is een unieke kans om met ons gezin nog dichter naar elkaar toe te groeien. Te ontdekken wat echt belangrijk is in het leven. Te beseffen hoe snel en gehaast het dagelijkse leven is, en te genieten van het feit dat we even op de rem moeten gaan staan. Misschien staan we net ‘dankzij’ deze crisis voor een prachtige ervaring, een thuisbevalling, een heuse ‘familie’ bevalling met ons zoontje erbij. Een ervaring die we misschien anders niet zouden hebben. Nino en ik knuffelen elkaar, we knuffelen mijn buik. Dit is wat écht telt. Ik voel me verbonden met alle toekomstige mama’s en papa’s die nu hetzelfde meemaken. Ik voel de angst wegebben en weer plaats maken voor positiviteit en vertrouwen.